HOME

 

 

Veliki um i jedan od najboljih poznavalaca srpskoga jezika, Božo Ćorić u jednoj od svojih knjiga naveo je principe kojima se hrvatski ''jezikoslovci'' služe da bi dokazali različitost između srpskog i hrvatskog jezika.

Citiraću g. Božu Ćorića.

  1. " sinonimski (dubletni) leksički par srpskog jezika razbija se tako što se jedan član tog para (prvi po redu) proglasi sredstvom hrvatskog jezičkog standarda (pr.: dopustiti:dozvoliti; dogoditi:desiti...)
  2. srpski leksički par sastavljen od neutralnog i markiranog člana (arhaizma, istorizma, varvarizma) razbija se tako što se neutralni (jezički aktuelan) član proglasi hrvatskim, a onaj drugi – srpskim jezičkim sredstvom (pr.: lim:pleh...)
  3. srpski leksički par sastavljen od domaće i strane riječi, razbija se tako što se domaća riječ proglasi hrvatskom, a pozajmljenica srpskom (pr.: dobit:profit...)
  4. standardno-jezička forma neke riječi proglašava se osobinom hrvatskog, a lokalna (kolokvijalna, narodska, negramatična) sredstvom srpskog jezika (pr.: hladan:ladan...)
  5. prave se neobični (i nemogući) parovi riječi pa se onda karikaturalni član para označava srpskom crtom (pr.: zubalo:gebis...)
  6. sinonimska veza jednočlanog i dvočlanog naziva razdvaja se tako što se kraći naziv pripisuje hrvatskom, a sintagmatski naziv srpskom jeziku (pr.: rugoba:ružna žena...)
  7. navode se, jedna pored druge, riječi sasvim različitih značenja pa se onda jedna od njih označi kao hrvatska, a druga kao srpska (pr.: mošnja:tašna...)
  8. napravi se leksički par sastavljen od neutralne i stilski markirane riječi, pa se onda prva proglasi hrvatskom, a druga srpskom (pr.: krošnja:kruna...)"

Sličnim principima služe se i muslimani da bi dokazali da tzv. bosanski nije srpski, odnosno da bi mu pribavili status posebnog standardnog jezika.